In 1968 is het personeelsbestand van de Sectie Bijzondere Verkeerstaken (SBV) al gegroeid naar 240 man. De SBV kijkt ondanks tegenstribbelende gemeentelijke politiekorpsen en landgroepen van de Rijkspolitie nadrukkelijk naar uitbreiding van het werkgebied. Daarvoor was het erg decentraal gelegen Den Haag geen handige plek. Kees Vogel zoekt daarom naar huisvesting in midden Nederland. De villa ontdekt hij puur toevallig. Als hij een keer langsrijdt over de A12, ziet de commandant het bordje te koop staan. Nieuwsgierig meldt hij zich bij de eigenaar. Het is een Nederlander met Amerikaanse wortels die helemaal klaar is met Driebergen. Achter de villa drijft hij zijn bedrijf dat magneetafsluiters produceert. De gemeente wil alleen aan geen enkel uitbreidingsplan meewerken en daarom heeft de man zijn huis te koop gezet. Hij probeert er al drie jaar vanaf te komen. Wanneer Vogel naar de verkoopprijs vraagt, moet de eigenaar even een laatje opentrekken om die in zijn papieren op te zoeken. De prijs was prima, dus ik heb ter plekke gezegd: Verkocht’, vertelt de oud-commandant. ‘Ik ging terug naar mijn collega Van Ballegoijen in Den Haag en zei: Ik heb het gekocht. Ik vond het wel een mooie buit. ‘‘Oh nee …’’,was het eerste dat hij zei. Om eraan toe te voegen: ‘‘Daar komt gelazer van.’’ Dat bleek helemaal te kloppen. Er kwam enorme rotzooi van met de Rijksgebouwendienst. De directeur generaal vond dat het allemaal absoluut niet kon. Uiteindelijk heb ik tegen hem gezegd: U moet van hele goeden huize komen om dit nog terug te draaien. Daarmee was het klaar.’ De tamelijk onconventionele aanpak handhaaft Vogel wanneer de groep bezit heeft genomen van het complex. Met zijn staf bepaalt hij welke bomen op het terrein moeten worden gekapt. Vervolgens vraagt hij niet eerst netjes kapvergunningen aan, maar laat ze direct omhalen. Daarna volgt pas de papierwinkel. Het moet de vorige bewoner genoegen hebben gedaan na al zijn strubbelingen met het gemeentebestuur.